Pasache por diante miña. Invisíbel. E eu, refuxiado da choiva na carpa da gaita electrónica, mentras tiraba fotos. O can cruzaba a raia amarela. Momento máxico. Eran as 19:57, di a cámara.
Vou compartir un poema de W. Szymborska, que me levaron a lembralo estes dous nosos comentarios. E do libro “fin e principio” de 1973 e títúlase “Amor a primeira vista”
“Ambos están convencidos
de que os uniu un sentimento súbito.
Fermosa é tal certeza,
pero a incerteza é máis fermosa.
Coidan que como non se coñecían antes,
nunca acontecera nada entre eles.
Mais que pasa coas rúas, as escaleiras, os corredores
nos cales puideron cruzarse dende hai moito tempo?
Quereríalles preguntar
se non lembran
-quizais nunha porta xiratoria
en certa ocasión cara a cara?,
algún “perdón” entre o xentío?
unha voz “número equivocado” no teléfono?
pero coñezo a súa resposta,
Non, non lembran.
Sorprenderíanse moito
de que dende hai xa moito tempo
xoga con eles o azar.
Aínda non preparado anteiramente
para convertese no seu destino,
achegábaos e afastábaos,
pecháballes o camiño
e contendo a risa
apartábase cara un lado.
Houbo indicios, sinais,
e que, se son ilexibles.
Quizais fai tres anos
ou o martes pasado
algunha folla voou
de ombro en ombro?
Foi algo perdido e alzado.
Quen sabe se xa unha pelota
nos arbustos da infancia?
Houbo picaportes e timbres,
nos que a tempo
en tacto se superpuxo a outro tacto.
Maletas preto nunha consigna.
Houbo tal vez certa noite o mesmo soño,
inmediatamente borroso despois de espertar.
Porén cada comezo
é só unha continuación
e o libro dos acontecementos
sempre está aberto pola metade.”
——–
(eu non creo nestas cousas… pero son lindas, Marra)
vaia, estivemos a poucos metros un do outro… nunha das fotos sae o can que levaba da correa o amigo que ía comigo…
parece que compartimos a choiva 🙂
Comentar por Zeltia | 2012/08/05 |
Pasache por diante miña. Invisíbel. E eu, refuxiado da choiva na carpa da gaita electrónica, mentras tiraba fotos. O can cruzaba a raia amarela. Momento máxico. Eran as 19:57, di a cámara.
Comentar por untalmarra | 2012/08/05 |
Vou compartir un poema de W. Szymborska, que me levaron a lembralo estes dous nosos comentarios. E do libro “fin e principio” de 1973 e títúlase “Amor a primeira vista”
“Ambos están convencidos
de que os uniu un sentimento súbito.
Fermosa é tal certeza,
pero a incerteza é máis fermosa.
Coidan que como non se coñecían antes,
nunca acontecera nada entre eles.
Mais que pasa coas rúas, as escaleiras, os corredores
nos cales puideron cruzarse dende hai moito tempo?
Quereríalles preguntar
se non lembran
-quizais nunha porta xiratoria
en certa ocasión cara a cara?,
algún “perdón” entre o xentío?
unha voz “número equivocado” no teléfono?
pero coñezo a súa resposta,
Non, non lembran.
Sorprenderíanse moito
de que dende hai xa moito tempo
xoga con eles o azar.
Aínda non preparado anteiramente
para convertese no seu destino,
achegábaos e afastábaos,
pecháballes o camiño
e contendo a risa
apartábase cara un lado.
Houbo indicios, sinais,
e que, se son ilexibles.
Quizais fai tres anos
ou o martes pasado
algunha folla voou
de ombro en ombro?
Foi algo perdido e alzado.
Quen sabe se xa unha pelota
nos arbustos da infancia?
Houbo picaportes e timbres,
nos que a tempo
en tacto se superpuxo a outro tacto.
Maletas preto nunha consigna.
Houbo tal vez certa noite o mesmo soño,
inmediatamente borroso despois de espertar.
Porén cada comezo
é só unha continuación
e o libro dos acontecementos
sempre está aberto pola metade.”
——–
(eu non creo nestas cousas… pero son lindas, Marra)
Comentar por zeltia | 2012/08/16 |
fermoso. Si.
Comentar por untalmarra | 2012/08/17 |